راه های خداشناسی از دیدگاه نهج البلاغه
«آیا به مخلوقات کوچک خدا نمی نگرید؟ که چگونه آفرینش آن را استحکام بخشید؟ و ترکیب اندام آن را برقرار، گوش و چشم برای آن پدید آورد، و استخوان و پوست متناسب خلق کرد؟
به مورچه و کوچکی جثه آن بنگرید، که چگونه لطافت خلقت او با چشم و اندیشه انسان درک نمی شود. نگاه کنید چگونه روی زمین راه می رود و برای به دست آوردن روزی خود تلاش می کند!
دانه ها را به لانه خود منتقل می سازد و در جایگاه مخصوص نگه می دارد، در فصل گرما برای زمستان تلاش کرده و به هنگام درون رفتن، بیرون آمدن را فراموش نمی کند!.
روزی مورچه تضمین گردیده و غذاهای متناسب با طبعش آفریده شده است.
خداوند منان از او غفلت نمی کند و پروردگار پاداش دهنده محرومش نمی سازد، گر چه در دل سنگی سخت و صاف یا در میان صخره ای خشک باشد.اگر در مجرای خوراک و قسمتهای بالا و پایین دستگاه گوارش و آنچه در شکم او از غضروف های آویخته به دنده تا شکم و آنچه در سر اوست از چشم و گوش اندیشه نمایی از آفرینش مورچه دچار شگفتی شده و از وصف او به زحمت خواهی افتاد.
پس بزرگ است خدایی که مورچه را بر روی دست و پایش برافراشت و پیکره وجودش را با استحکام نگاه داشت. در آفرینش آن هیچ قدرتی او را یاری نداد و هیچ آفریننده ای کمکش نکرد.
اگر اندیشه ات را به کارگیری تا به راز آفرینش پی برده باشی، دلایل روشن به تو خواهند گفت که آفریننده ی مورچه ی کوچک همان آفریننده درخت بزرگ خرماست، به جهت دقتی که جدا جدا در آفرینش هر چیزی به کار رفته»
( خطبه 185نهج البلاغه)
نگاه حضرت علی (علیه السلام) به آفرینش و راه های شناخت خداوند کجا و نگاه ما نسبت به جهان و موجودات آن و خالق یکتای آن کجا؟!!!
